Over wolken, rugzakken en een schoon uitzicht.

Je krijgt een kind. Je ziet dat graag. Je zorgt er voor.
Het klinkt evident. Maar dat is het niet.

Je krijgt een kind. Je ziet dat graag. Je zorgt er voor.

Maar wat als dat kind nu wel erg veel zorg nodig heeft? Een niet aflatende zorg.

Het is delicaat wat ik nu wil schrijven. Ik ben me daarvan bewust.  Eva had deze week een ontmoeting die haar compleet van haar sokken blies. Ik begrijp Eva's ontreddering helemaal, laat dat duidelijk zijn. Maar is het zo vreemd wat die mevrouw zei?

Je krijgt een kind. Je zit op je roze wolk. En gaandeweg kleurt die wolk wat grijzer, en grijzer. Er valt al eens een flinke huilbui uit die wolk. Er zijn dagen dat de wolk wel wollige schapenrandjes heeft. Of dat er geen wolkje aan de lucht is. Die dagen zijn meestal zeldzaam. Maar toch. Het zijn fantastische hoogdagen.
Je krijgt een kind. Je zit op je roze wolk, die gewoon gemeen zwart blijkt te zijn. Je valt eraf als een dikke hagelsteen smak je tegen de grond. In duizend brokstukjes. Om weg te smelten en afgevoerd te worden in het smerige rioolputje. Verdronken in zwarte smurrie.

Er zijn nog wel wat weervarianten te bedenken. Hoeveel zorg je kind nodig zal hebben, is niet altijd vooraf te bedenken. Hoe je ermee om zal gaan, ook niet.
Het is niet vanzelfsprekend om je kind graag te zien, en ervoor te zorgen.

We hebben een kind dat wel wat zorg nodig heeft. Het rugzakje van ons Mie-ke zit goed gevuld. We helpen haar dragen. Herschikken al eens de inhoud waardoor we hopen dat hij minder zwaar zal wegen. We zijn niet altijd even sterk. Maar we krijgen de nodige aanmoedigingen en schouderklopjes. We zijn blij dat er iemand anders ook wel eens die rugzak helpt dragen. Zo is ons Mie-ke weer vertrokken op chirokamp, vermomd als meervoudig frigoboxtoerist. Voor ons even adempauze in het ketogeen koken, dankzij een fantastische kookmadam- en meneer. Ik heb dat al eens nodig.

Eva heeft een kind dat met een rugzakje niet toekomt. Kleine Kadee heeft een hele bagagekar. Ik leerde Kleine Kadee kennen toen hij het ketogeen dieet in zijn kar laadde. Ik heb mateloos veel bewondering voor de stuurvaardigheid van zijn ouders. Een rugzak kan ik dragen, maar zo'n kar trekken? Dat zou ik niet kunnen. Denk ik. Maar je leert met zo'n kar rijden. Je krijgt tips welk model kar je best aanschaft en hoe je die vol moet laden. En soms ook wel iets over ergonomisch tillen.

Er zijn massa's Eva's (niet voor niks de naam van de oermoeder!). Er zijn heel wat modellen van rugzakken en bagagekarren. Er wordt wat afgestapt met al die bagage. En gesleurd en geduwd.
Wat alle Eva's en andere bagagedragers nodig hebben, zijn aanmoedigingen. Een schouderklopje, een luisterend oor, wat humor voor als er maar weer eens een wiel van de kar afbreekt of de riem van de rugzak losschiet. Mensen die een stukje mee wandelen. Die je af en toe een zakdoek toestoppen voor je tranen of je zweet. Mensen waarmee je in de schaduw van een boom kan picknicken en waartegen je kan zeggen 'Awel, 't is een zware wandeling maar wel een hele schone. Kijk eens wat een uitzicht en amper een wolkje aan de lucht. Dat is toch genieten, hé!'

Maar er zijn ook mensen die liever ergens parkeren. Daar kunnen vele redenen voor zijn.
De schade die je als hagelsteen oploopt, kan onherstelbaar zijn. Zoveel trekken en sleuren kan slecht zijn voor je eigen gezondheid. Soms weet je gewoon niet welke richting uit. Het is dan soms wijs om het getrek en gesleur aan anderen over te laten.

Misschien moet die mevrouw van de winkel eens mee een wandelingske gaan maken.
Maar misschien heeft die mevrouw verschrikkelijk zere voeten of een hernia van al haar getrek en gesleur. Misschien heeft die mevrouw waanzinnige hoogtevrees en verstaat ze niet dat je gaat wandelen op een bergpad zonder wegwijzers. Of misschien is die mevrouw maar alleen en heeft ze niemand die mee gaat wandelen. Misschien kiest die mevrouw dan liever voor een schone parking of voor een reis zonder bagage...
Ik kan dat wel een beetje begrijpen, want ik ben ook geen fanatieke sporter (dat is het understatement van de week) en ik heb ook hoogtevrees. Maar ik kan wel genieten van een schoon uitzicht en zo'n blije Kadee of Mie-ke dat is pas echt een schoon uitzicht.
Het is jammer dat die mevrouw dat mist.

Laat je niet ontmoedigen: 

langs de andere zijde is het topje van deze Roche Solutré heel goed bereikbaar via een wandelpad.

En het was die dag lichtbewolkt en niet te warm.